Historia odkrycia antybiotyków

W 1929 roku brytyjski bakteriolog Fleming stwierdził, że wokół kolonii Penicillium nie było wzrostu bakterii, które przypadkowo spadły na pożywkę z powietrza podczas hodowli bakterii w szalce hodowlanej. Uważał, że Penicillium wytwarza pewne substancje chemiczne, które są wydzielane do pożywki hodowlanej w celu zahamowania wzrostu bakterii. Ten związek chemiczny był pierwszym znalezionym antybiotykiem, penicyliną.

Podczas drugiej wojny światowej Fleming i dwóch innych naukowców, Flory i Chann, w końcu wyekstrahowali penicylinę i uczynili z niej materialny lek do zwalczania infekcji bakteryjnych poprzez ciężką pracę. Ponieważ w czasie wojny leki zapobiegające zakażeniu ran wojennych są bardzo ważnymi materiałami strategicznymi. Dlatego Stany Zjednoczone umieszczają rozwój penicyliny na tym samym ważnym miejscu, co rozwój bomby atomowej.

W 1943 roku Zhu Jiming, mikrobiolog, który był również zaangażowany w badania naukowe nad antyjapończykami, również wyizolował penicillium ze spleśniałej skóry i z tego penicillium wyprodukował penicylinę. [4]

W 1947 roku amerykański mikrobiolog Waxman znalazł i wytworzył streptomycynę w promieniowcach do leczenia gruźlicy. [4] W ciągu ostatniego półwiecza naukowcy odkryli prawie 10 000 rodzajów antybiotyków. Jednak większość z nich jest zbyt toksyczna, dlatego istnieje mniej niż 100 rodzajów leków odpowiednich do leczenia chorób zakaźnych ludzi i zwierząt gospodarskich. Później stwierdzono, że antybiotyki mogą nie tylko hamować wzrost mikroorganizmów, ale także hamować wzrost pasożytów, niektóre mogą chwastować, niektóre mogą być stosowane w leczeniu chorób układu krążenia, a niektóre mogą hamować odpowiedź immunologiczną organizmu człowieka, co może być stosowany w chirurgii przeszczepów narządów.

Po latach 90. naukowcy rozszerzyli definicję antybiotyków i nadali im nową nazwę: biotyna